100USD EP4 #Hiddlesworth

[ภาคบรรยายต่อจากEP4ในจอยค่ะ]
#100usdhiddlesworth

Title  :  100 USD
Rate  :  PG-13
Couple  :  Chris Hemsworth x Tom Hiddleston
Tag  : #Hiddlesworth #Thorki

 

              “พรุ่งนี้ วันพุธ ช่วงเช้าถึงบ่าย3 มีถ่ายนิตยาสาร 2 ที่ 5 โมงเย็นสัมภาษณ์พิเศษรายการวิทยุ…. ตารางออกจากบ้านคือ7โมงครึ่งนะ”

ผู้จัดการคนสนิทของทอม ฮิดเดลส์ตันทวนตารางงานในขณะที่มือของเขากำลังยุ่งอยู่กับการหยิบชุดนอนผ้ามันสีน้ำตาลออกมาจากตู้เสื้อผ้าของเจ้าบ้านที่เอาแต่นั่งจิ้มหน้าจอโทรศัพท์ในมือ ดวงตาสีมรกตเป็นประกายและริมฝีปากบางก็ยกยิ้มน้อยๆอยู่ตลอดเวลา

เบเนดิกก้าวเท้ามายังข้างเตียงที่ทอมกำลังนอนเล่นโทรศัพท์อยู่

เขามองหน้าทอมพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่ทอมยังคงไม่ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์

เขาเริ่มสังเกต..และรู้สึกว่าทอมจะติดโทรศัพท์มากขึ้นในช่วงวันสองวันมานี้ และค่อนข้างมั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเอง

“ได้ฟังที่พูดเมื่อกี้หรือเปล่าทอม?”

ทอมกระพริบตาถี่ ๆ ก่อนจะละสายตาออกตาออกจากหน้าจอไปหาเบเนดิกที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มือเรียวลดโทรศัพท์ในมือลงวางไว้ข้างตัวอย่างใจเย็น ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

“ฟังสิ.. นายกำลังบอกตารางงานของวันพรุ่งนี้

ทอมยิ้มเล็กๆเป็นการยืนยันว่าเขากำลังฟังอยู่จริง ๆ แต่นั้นไม่ทำให้ผู้จัดการของเขาแน่ใจสักเท่าไร

“งั้นทวนให้ผมฟังหน่อย”

“ก็… มีถ่ายแบบ 2 งาน รายการวิทยุ 1 เช้าออก7โมงครึ่ง”

เบเนดิกรู้สึกทึ่งเล็ก ๆ ที่ทอมตอบได้ทั้งที่ตอนเขาพูด ทอมดูสนใจแต่โทรศัพท์ขนาดนั้น แต่ก็โล่งใจที่จริงๆเขาคงคิดมากไปเองว่าทอมไม่สนใจคำพูดของเขา เพราะมันต่างจากปกติที่เมื่อไรก็ตามที่เขาพูด …ไม่ว่าเรื่องอะไร สายตาของทอมจะจองมองมาที่เขาเสมอ

“เยี่ยมที่นายจำได้”

“ต้องจำได้อยู่แล้ว ก็นายพึ่งพูดไปเมื่อกี้”

“ก็ผมคิดว่านายไม่ได้ฟัง เห็นเอาแต่เล่นโทรศัพท์”

เขาพูดพลางมองไปที่มือถือที่วางอยู่บนเตียง

เจ้าของมือถือหันมองตามสายตาผู้จัดการ และหัวเราะเบาๆ

“ช่วงนี้ติดเกมน่ะ ไม่ค่อยได้เจอเกมสนุกๆมานานแล้ว พอได้เล่นก็เลยติด”

“จะเล่นมากเท่าไรก็ได้ผมไม่ว่าหรอก ถ้ามันไม่ทำให้งานของนายเสีย”

“ไม่ทำงานเสียหรอก ไว้ใจสิ”

ทอมยิ้มกว้าง .. รอยยิ้มแบบนั้นเรียกว่าแทบละลายคนตรงหน้าได้

“เออนี่.. เปลี่ยนเป็นชุดนี้ซะ คืนนี้นายต้องใส่ชุดนี้นอน ”

เบเนดิกตัดสินใจเปลี่ยนบทสนทนาอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันความรู้สึกบางอย่างในตัวเขาที่กำลังก่อตัวมากขึ้น

“ภาพลักษณ์ของทอม ฮิเดลส์ตัลในชุดนอน ก็ควรเป็นชุดนอนที่ดูมีคลาสหน่อย ไม่ใช่เสื้อกล้ามบางเฉียบที่นายกำลังใส่กับกางเกงขาสั้นที่ก็บางไม่แพ้เสื้อนั้น”

เขาส่งชุดนอนที่อยู่ในมือให้คนตรงหน้า ส่วนทอมก็รับมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามแต่ยังไม่ทันได้อ้าปาก ผู้จัดการของเขาก็ชิงตอบออกมาเสียก่อน

“พรุ่งนี้ทีมงานจากรายการ 3 Days with Star จะเริ่มมาตามถ่ายทำชีวิตนายแล้ว จำได้ไหม”

“พรุ่งนี้แล้วเหรอ!!!?”

ทอมเด้งตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจ

ไม่ใช่ว่าลืม… เพราะเขาก็พอจะนึกออกว่าเบนทวนตารางงานนี้ให้ฟังเมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้ว แต่ไม่นึกว่า 7 วันมันผ่านมาถึงไวขนาดนี้

“ใช่” เบเนดิกย้ำ

“ทีมงานจะเข้ามาถึงตั้งแต่ช่วง 6 โมง เพื่อรอถ่ายทำตั้งแต่นายตื่นนอน เดินเข้าห้องน้ำไปแปรงฟัน ทานอาหารเช้า และออกไปทำงาน” เบเนดิกพูดพลางผงกหัวตามน้ำเสียงขึ้นลงของเขา

ในขณะที่ทอมทรุดลงไปนั่งกับเตียงอีกครั้งก่อนใช้มือเรียวลูบใบหน้าแรงๆ

“พวกเขาจะตามเราไปทุกที่ใน 3 วันนี้ ทีมงานจะหยุดถ่ายทำก็ต่อเมื่อนายเข้านอนในแต่ละวัน”

..

“นายก็เป็นตัวของนายแบบนี้แหละ ไม่ต้องกลัวอะไร อาจจะอึดอัดนิดหน่อย แต่สำหรับนายไม่ได้มีเบื้องหลังที่ต้องปั้นแต่งอะไรอยู่แล้ว… ใช่ไหม?”

ร่างโปร่งเงยหน้ามองผู้จัดการของเขาที่ยืนกอดอกยิ้มให้กำลังใจเขาอยู่ตรงหน้า

แต่ทว่าใบหน้าของทอมยังคงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

“นายบอกว่าตารางงานฉันว่างวันพฤหัสใช่ไหม”

“ใช่”

“ถ้าอย่างงั้น วันพฤหัสนี้ ไม่ว่าฉันจะไปไหน จะทำอะไรก็จะมีทีมงานของรายการตามไปเป็นขบวนด้วยใช่ไหม”

“Yes!”

ทันทีที่คำตอบของผู้จัดการดังขึ้น ทอมก็ถอนหายใจเสียงดัง ก่อนหลับตาลงแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียง

“จบกัน” .. ทอมเอ่ยเบาๆ

เบเนดิกมองมาที่คนบนเตียงก่อนจะยิ้มเล็กๆ คนตรงหน้าเขาตอนนี้ดูสิ้นหวังไม่น้อยกับการโดนขโมยวันหยุดไปจากปฏิทิน

“ผมเข้าใจนะว่านายเหนื่อยกับการทำงานติดต่อกันทุกวันและนี่ก็เป็นวันหยุดแรกในรอบเดือน..”

เบเนดิกผายมือไปมาตามจังหวะพูด ในขณะเดียวกันกับทอมที่พลักตัวนอนคว่ำก่อนจะเอื้อมมือไปยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหน้าจอ

“แต่มันจะมีวันว่างอีกครั้งอาทิตย์หน้า ไม่แน่ใจน่าจะเป็นวันศุกร์ ผมจะเช็คให้อีกที”

“…”

“แล้วถ้าเผื่อนายอยากไปเที่ยวที่ไหนหรือทำอะไร ผมจะจัดการให้”

“… อืม”

เบเนดิกเม้มปากแน่นก่อนนั่งลงบนเตียงข้างทอมที่กำลังนอนอยู่ มือหนาจับไหล่เจ้าของเตียงเบาๆ

“คืนนี้ผมนอนที่นี่ ที่ห้องข้างๆ พรุ่งนี้ทีมงานมาแต่เช้า ผมจะเป็นคนลงไปตอนรับ”

“..” อีกฝ่ายยังคงเงียบฟังและกดโทรศัพท์ต่อไป

“ผมจะเข้ามาปลุกก่อนที่จะให้ทีมงานเข้ามาในห้อง… โอเคไหม?”

 

“อืม.. โอเค”

“งั้นผมไปนอนแล้ว นายก็อย่าลืมเปลี่ยนชุดตามที่บอก เข้าใจใช่ไหม”

“อืม”

 

ผู้จัดการหยิบสมุดงานของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนลุกขึ้นช้า ๆ

เสียงรองเท้าหนังค่อยๆดังห่างออกไปจากเตียงจนถึงบานประตู เบเนดิกหันกลับมามองที่เตียงอีกครั้งก่อนมือหนาจะบิดลูกบิดประตูและก้าวขาเดินออกไปจากห้อง

.

.

.

แสงอาทิตย์สาดเข้ามาตามช่องหน้าต่างที่ม่านถูกเปิดออก เปลือกตาของผู้ที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับไหวเล็กน้อย

“ ทอม  ทอม  ..”

ใครบางคนกำลังพูดด้วยน้ำเสียงฟังสบายก่อนเขย่าตัวเขาเบาๆ

“ทีมงานมาถึงแล้ว .. ทุกคนรอนายอยู่ด้านล่าง”

ทอมรู้สึกตัวและลืมตาขึ้นช้า ๆ สายตาค่อยๆปรับมองผู้ที่อยู่ตรงหน้า

“เบน..”

“ใช่ .. ผมเอง”

มือเรียวเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เพื่อกดดูนาฬิกาบนหน้าจอ

“7โมงแล้ว!!”

เปลือกตาที่พึ่งเปิดออกจากการตื่นนอนเบิกกว้างขึ้นทันทีด้วยความตกใจก่อนเด้งตัวลงขึ้นอย่างรวดเร็ว

“สายแล้วนิ ทำไมพึ่งมาปลุก!!?”

ดูท่าทางทอมจะหัวเสียไม่น้อยที่ผู้จัดการของเขาปลอยให้เขานอนตื่นสายในขณะที่ทีมงานมานั่งรอตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว

“โว้วๆๆๆ”

เบเนดิกยกมือปรามให้ทอมใจเย็นขึ้น

“ใจเย็นๆก่อน ฟังกันก่อน”

..

“ทีมงานพึ่งมากันครบเมื่อกี้ มีเหตุสุดวิสัยนิดหน่อยทำให้ช่างภาพนิ่งต้องตามมาทีหลัง เลยตกลงกันว่าการถ่ายทำวันแรกจะยังไม่ถ่ายกิจวัตตอนเช้า จะเริ่มถ่ายตั้งแต่นายนั่งรถออกไปทำงาน”

สีหน้าของทอมดูดีมากขึ้นจากก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด

“ตอนนี้ นายมีเวลา20นาทีสำหรับเตรียมตัวและลงไปพบทีมงานข้างล่าง”

เบเนดิกพูดก่อนเดินไปที่ประตูห้องและหักกลับมาหาอีกครั้ง

“รีบเลยนะครับคุณชาย”

เขาส่งยิ้มให้ทอมก่อนเดินออกไป

.

.

หลังจากผ่านไป 20 นาที ทอม ฮิเดลส์ตันในชุดเสื้อเชิตสีดำล้วนที่ดูเข้ากันได้อย่างดีกับกางเกงสแลกสีดำเช่นกัน แม้จะเป็นเสื้อผ้าที่ไม่มีดีไซด์โดดเด่นหรือลวดลายแปลกประหลาด แต่เมื่อคนใส่คือทอม ฮิเดลส์ตัล ชุดธรรมดา ๆ ก็กลับดูดีขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ

นายแบบหนุ่มก้าวเท้าลงจากบันใดขั้นสุดท้ายด้วยใบหน้าแจ่มใส ก่อนกล่าวทักทายทีมงาน 3-4 คน ที่กำลังนั่งรอเขาอยู่อย่างสุภาพ

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

ทอมยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับทุกคนตรงหน้า ในขณะที่ทีมงานก็ยิ้มตอบกลับเขาเช่นกัน

“ขอโทษทีนะครับ ปล่อยให้รอนานเลย”

“ไม่เลยๆ”

ชายหนุ่มผิวสีคนหนึ่งรีบกล่าวขึ้นทันที

“ไม่ได้รอนานครับ พวกเราก็พึ่งมากันครบ” ชายหนุ่มเริ่มอธิบาย “เพื่อไม่ให้เสียเวลามาก ผมขอเริ่มจากการแนะนำทีมงานทั้งหมดก่อนนะครับ….”

“ผมชื่อโรเรน แม็คซานี เป็นตากล้องหลักในรายการ”

ทอมไม่ลืมที่จะยื่นมือออกไปเพื่อจับมือทำความรู้จักกับอีกฝ่ายอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นโรเรนก็เริ่มผายมือแนะนำทีมงานที่อยู่ด้านหลังต่อ

“..ส่วนกล้องวิดีโอเสริมอีก 2 ตัว จะอยู่กับ ทิม บาบาเล และปีเตอร์ วีเดนส์”

“ยินดีที่ได้พบกันนะครับ”

ปีเตอร์กล่าวขณะจับมือกับนายแบบหนุ่มด้วยสีหน้ามีความสุขแบบปิดไม่มิด

“เช่นกันครับ”

ทอมยิ้มอย่างเป็นกันเองก่อนจะละสายตายจากทิมและปีเตอร์ไปยังทีมงานชายรูปร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหลังสุด ในเสี้ยววินาที เขาแทบหยุดหายใจเมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นสบตา

“ส่วนคนสุดท้ายคือคริส แฮมสเวิร์ธ เป็นช่างภาพนิ่ง.. เขาจะคอยเก็บภาพของคุณตลอด 3 วันนี้”

คริสส่งยิ้มให้ทอมที่เอาแต่จ้องมองมาที่ดวงตาของเขา ก่อนที่ทอมจะเรียกสติของตัวเองกลับมาได้สำเร็จ เจ้าของบ้านเดินผ่านทีมงานคนอื่น ๆ ไปหยุดอยู่ตรงหน้าของร่างสูง ความสูงของทั้งคู่นั้นถือว่าใกล้เคียงกันมาก หากแต่ว่ารูปร่างของทอมดูจะเพรียวบางขึ้นทันทีเมื่อยืนคู่กับคริส ทอมวาดรอยยิ้มบนใบหน้าขาวสะอาดของตัวเองและยกมือขึ้นเพื่อทำความรู้จักกับคริส แฮมสเวิร์ธ ซึ่งคริสเองก็ตอบรับด้วยการจับมือของทอมเช่นกัน

“ดีใจที่ได้พบนายนะ”

ประโยคทักทายของทอมสร้างความประหลาดใจให้คริสไม่น้อย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันในทันทีที่ได้ฟังและทอมเองก็สังเกตได้ถึงปฏิกิริยาของคนตรงหน้า

“ผมหมายถึง.. ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ”

“อ่า….ครับ.. เช่นกัน”

หลังจากมือทั้งสองปล่อยออกจากกัน เจ้าของบ้านก็เดินกลับมาอยู่ในจุดเดิมเพื่อฟังคำอธิบายของโรเรนต่อ

“คุณฮิเดลส์ตัลไม่ต้องกังวลนะครับ คุณสนใจแค่กล้องหลักที่อยู่กับผมตัวเดียวก็พอ ทีมงานที่เหลือจะตามถ่ายมุมต่าง ๆ เอง หรือถ้าคุณอยากจะพูดคุยหรือเล่าอะไรในบางช่วง ให้พูดกับกล้องหลักที่ผมถืออยู่ได้เลย”

โรเรนเริ่มอธิบายให้ฟังแบบรวบรัดเพื่อรักษาเวลา และไม่ลืมพูดทิ้งท้ายเพื่อให้ทอมผ่อนคลายกับการทำงานมากขึ้น

“พวกผมตามคุณไปตลอดเวลาก็จริงแต่ไม่ได้บันทึกวีดีโอตลอดเวลา จะถ่ายจริงเป็นช่วง ๆ เพื่อให้คุณได้รีแลกซ์บ้าง”

ทอมพยักหน้าตอบรับ

“ขออนุญาตนะครับ”

เบเนดิกที่เข้ามาขัดจังหวะการพูดคุย

“ตอนนี้เราออกสายจากกำหนดการมา20นาทีแล้ว พวกเราคงต้องรีบหน่อยแล้วครับ”

ทุกคนในห้องดูจะนึกออกขึ้นมาทันทีว่าทอมต้องรีบออกไปทำงาน ทีมงานทุกคนรีบจัดแจงหยิบอุปกรณ์กล้องออกมาจากกระเป๋าใบใหญ่ที่วางอยู่ข้าง ๆ

“รถพร้อมแล้วครับ เชิญทางนี้”

และยังคงเป็นเบเนดิกคนเดิมที่สามารถเร่งรัดทุกคนให้รีบมากขึ้นอย่างไม่เสียมารยาท

ทั้งหมดสาวเท้าอย่างรวดเร็วไปที่รถตู้สีดำที่กำลังจอดรออยู่หน้าประตู ในวันนี้คนขับรถของทอม ฮิเดลส์ตัลไม่ใช่เบเนดิก เพราะรถตู้เป็นอะไรที่ใหญ่เกินกว่าผู้จัดการคนนี้จะขับไหว

“ทอม.. นายนั่งเบาะกลางนะ ให้ตากล้องนั่งเบาะหน้า จะได้ถ่ายได้ชัดๆ”

ผู้จัดการของเขาพูดพลางเปิดประตูรถและส่งตัวเขาขึ้นไปนั่งอย่างที่บอกไว้ หลังจากนั้นจึงผายมือเชิญทีมงานคนอื่น ๆ ขึ้นบนรถเพื่อนั่งที่เบาะด้านหน้า

“เบน”

จู่ ๆ เสียงของคนที่นั่งรออยู่ในรถก็ดังขึ้น

“ให้ช่างภาพนิ่งนั่งเบาะกลางกับฉันดีไหม… แบบ..นั่งเบาะริมหน้าต่างอีกฝั่งนึง เวลาถ่ายภาพนิ่งน่าจะได้ภาพสวยกว่าไปนั่งหน้า”

“อ่า.. ก็ได้นะ”

เบเนดิกตอบรับก่อนหลีกทางให้คริสได้เดินขึ้นไปนั่งก่อน หลังจากนั้นทุก ๆ คนก็ทยอยขึ้นรถจนครบและเริ่มทำงานในทันที

..

.

.

 

---

#100usdhiddlesworth

สุดท้ายเขาก็เจอกันนะคะเห็นไหม 555555
คุณชายทอมของเราดูตื่นเต้นเล็กน้อย
รอดูต่อไปว่า 3 วันของการทำงานร่วมกัน
พี่คริสของเราจะจบที่ได้รูปหรือได้อะไร ฮาาาาาาาาาา

ช่วยติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ^/\^

PS.1 เราห่างหายการเขียนฟิคมาเกือบ10ปีได้ ถ้ามีอะไรผิดพลาดขออภัยไว้ด้วยนะคะ
PS.2 เม้ามอย ติชมได้ที่ทวิตเตอร์ในแท็ก #100usdhiddlesworth ได้น้าา